ช่วยคนอื่นและพระเจ้าจะให้ความสุขแก่คุณ

บรรจง บินกาซัน

เพื่อนชาวต่างชาติส่งเรื่องราวของเขามาให้อ่าน ผมเห็นว่าเป็นประโยชน์ ได้แง่คิดจรรโลงจิตใจดี จึงถอดความเป็นภาษาไทยมาถ่ายทอดต่อ

สมัยเป็นนักเรียนมัธยมเข้าใหม่ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นชื่ออาริฟหอบหนังสือทั้งหมดของเขากลับบ้านในวันศุกร์ ผมถามตัวเองในใจว่า “ประสาทหรือเปล่าวะ ทำไมต้องหอบหนังสือทั้งหมดของตัวเองกลับบ้าน?”


ในตอนนั้น ผมมีแผนมาก่อนแล้วว่าบ่ายวันเสาร์จะไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆและสังสรรค์กันต่อหลังจากเลิกเล่นฟุตบอล ดังนั้น ผมจึงได้แต่ยักไหล่และเดินออกไป

ขณะเดินอยู่ ผมเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งไปยังอาริฟ พอถึงตัว เด็กบางคนก็ผลักเขาจนล้มลง หนังสือของเขาหล่นกระจาย แว่นตาของเขากระเด็นตกไปในพงหญ้าห่างจากเขาประมาณสักสิบฟุต

เมื่ออาริฟเงยหน้าขึ้นมา ผมเห็นได้ทันทีว่าหน้าตาของเขาเศร้ามาก หัวใจของผมไปถึงเขาก่อนที่ตัวผมจะวิ่งตามไปหาเขา

ในขณะที่เพื่อนผู้น่าสงสารคนนี้กำลังคลานหาแว่นตาอยู่ ผมเห็นตาของเขามีน้ำตาไหลออกมา ผมหยิบแว่นตาของเขาส่งให้ เขากล่าว “ขอบใจมากนะ” พร้อมกับมีรอยยิ้มบนใบหน้า

รอยยิ้มและสายตาของเขาที่มองผมบอกให้รู้ว่าเขาขอบใจผมจริงๆ ผมช่วยเก็บหนังสือของเขาและถามว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน แค่เพียงสองสามคำตอบ ผมก็รู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆกับผม ผมยิ้มด้วยความสงสัยว่าทำไมผมไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้มาก่อน หลังจากนั้น ผมจึงช่วยเขาถือหนังสือกลับบ้าน

ระหว่างทาง ผมถามเขาว่า “นายอยากไปเล่นฟุตบอลในวันเสาร์กับเราไหม?” เขาตอบว่า “ได้สิ” ยิ่งคุยกันทำให้ผมยิ่งรู้จักเขามากขึ้นและรักเขามากขึ้น เพื่อนๆของผมก็รู้สึกเหมือนกับผมเช่นกันเมื่อได้พบและคุยกับอาริฟ
เช้าวันจันทร์ อาริฟหอบหนังสือทั้งหมดของเขามาอีก ผมจึงเข้าไปหาเขาและหยอกเขาว่า “นี่ อาริฟ นายกล้ามใหญ่แน่ถ้าแบกหนังสือกองนี้ทุกวัน” เขาได้แต่ยิ้มและส่งหนังสือครึ่งหนึ่งมาให้ผมช่วยถือ

เวลาผ่านไปสี่ปีทำให้อาริฟกับผมเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

เมื่ออยู่ชั้นมัธยมปีสุดท้าย เราเริ่มคิดถึงเรื่องการเรียนในระดับอุดมศึกษา อาริฟตัดสินใจเลือกเรียนที่หนึ่ง ส่วนผมเลือกเรียนอีกที่หนึ่ง ผมรู้ว่าถึงอย่างไรเรายังคงเป็นเพื่อนกันแม้มหาวิทยาลัยที่เราเข้าเรียนจะห่างกันหลายกิโลเมตร เขาอยากจะเป็นแพทย์ ส่วนผมสนใจและได้ทุนเรียนทางด้านกีฬา

พอสอบเทอมสุดท้ายเสร็จ เพื่อนร่วมชั้นตกลงกันให้อาริฟเป็นตัวแทนกล่าวคำอำลาก่อนจบการศึกษา ผมดีใจมากที่ผมไม่ได้ถูกเลือกให้เป็นผู้ที่ต้องขึ้นไปพูด

เมื่อวันฉลองการจบการศึกษามาถึง อาริฟดูภูมิฐานมาก เขาเป็นคนหนึ่งในโรงเรียนที่ค้นพบตัวเองตั้งแต่อยู่ในโรงเรียน เขาเป็นที่รู้จักของคนอื่นมากกว่าผมและนักเรียนผู้หญิงทุกคนรักเขาจนผมรู้สึกอิจฉา วันนั้นผมเห็นเขาไม่รู้สึกประหม่าเลย ผมตบหลังเขาและบอกว่า “เฮ้ย นายรุ่งแน่”

เมื่อเขาขึ้นพูด เขาเริ่มกล่าวว่า “การจบการศึกษาคือการขอบคุณบรรดาผู้ที่ช่วยพวกคุณให้ผ่านการศึกษาไปด้วยดี พ่อแม่ของคุณ ครูของคุณ พี่น้องของคุณอาจช่วยคุณ แต่ส่วนใหญ่คือเพื่อนของคุณ ผมอยากจะบอกทุกคนว่าการเป็นเพื่อนที่ดีกับใครบางคนเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่คุณสามารถให้เขาได้ ผมมีเรื่องหนึ่งซึ่งอยากจะเล่าให้พวกคุณฟัง”

ผมมองไปที่อาริฟด้วยความไม่เชื่อว่าเขากำลังเล่าเหตุการณ์วันแรกที่เราพบกัน เขาเล่าว่าวันนั้น เขาวางแผนจะฆ่าตัวตาย เขาจึงเอาหนังสือออกจากตู้เก็บหนังสือของโรงเรียนจนหมดเพื่อที่แม่ของเขาจะได้ไม่ต้องมาตามเก็บทีหลัง เขามองมาที่ผมและส่งยิ้มน้อยๆให้พร้อมกับกล่าวว่า “ขอบคุณที่คุณมาช่วยให้ผมรอด เพื่อนของผมได้ช่วยผมให้พ้นจากการทำสิ่งที่ผมไม่อาจพูดได้”

หลังจากนั้น เขาก็เล่าช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอที่สุดให้พวกเราได้รู้ ทุกคนนั่งเงียบฟังเขาพูด พอเขาพูดจบ ทุกคนต่างถอนหายใจและชื่นชมเขา

ผมเห็นพ่อกับแม่ของเขาหันมามองผมและส่งรอยยิ้มแห่งความขอบคุณมาถึงผม วันนั้นเป็นวันหนึ่งที่ผมมีความสุขที่สุด

อย่าคิดว่าการช่วยเหลือคนอื่นของคุณเป็นเรื่องเล็กน้อย แค่เพียงรอยยิ้ม คุณก็สามารถเปลี่ยนชีวิตของคนผู้หนึ่งได้ จะดีหรือร้าย พระเจ้าก็ส่งเรามาให้พบกันเพื่อเราจะได้รับอะไรจากกันและกัน จงช่วยเหลือกัน และพระเจ้าจะให้คุณได้รับความสุข



ที่มา : facebook ของอาจารย์บรรจง บินกาซัน มูลนิธิสันติชน
https://www.facebook.com/Banjong.Binkason



| | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |


[ Translate by Google Translate ]

Help others and God will give you happiness.

Banjong Binkason


Foreigners send his story to read. I see it as a benefit. I think the mind is good. The transcription is in Thai to relay.

Now is a new high school student in a school. I saw a classmate named Arif, panting his books all back home on Friday. I asked myself in that mind. "Nerve? Why do I have to pant my whole book back home? "

At that time, I had a plan before Saturday afternoon to play football with my friends and get together after playing football. So I shrugged and walked away.

As I walked, I saw a group of children running to Arif, and some of them pushed him down. His book drops. His glasses dropped in the grass about ten feet from him.

When Arif looked up. I immediately saw his face very sad. My heart went to him before I ran to meet him.

While this poor friend is crawling for glasses. I saw his eyes tear out. I picked up his glasses and said, "Thank you," with a smile on his face.

My smile and eyes look at me, tell me he really thank me. I helped keep his book and asked where his home was. Just a few answers I know he is close to me. I smiled wondering why I had never seen this friend before. Then I helped him carry the book home.

On the way I asked him, "Do you want to play football on Saturday with us?" He replied, "Yes," the more I talk, the more I know him and love him more. My friends also feel the same way when I meet and talk with Arif.
Monday morning Ari pissed his books off again. So I went to him and teased him, "This is Arif, you're a big muscle, if you carry this book every day," he smiled and handed me half a book.

In the past four years, Arif and I have been good friends.

When was the last year of high school? We started thinking about higher education. Arri decided to take one. I chose another place. I know we are still friends even though the university we are in is miles apart. He wants to be a doctor. I am interested in sports scholarships.

Just finished the final exam. The classmates agreed to give Arif, a farewell speech before graduation. I am so glad I was not chosen to be a speaker.

When the graduation day comes View Profile He was one of those who found himself in school. He is more known than me and every girl student loves him until I feel jealous. That day I saw him not feeling so nervous. I slapped him and said, "Hey,

When he spoke up He started saying. "Graduation is a thank you to those who help you through education, your parents, your teachers, your brothers and sisters can help you. But most of you are your friends. I want to tell everyone that being good friends with someone is the best gift you can give him. I have a story that I want to tell you. "

I looked at Arif in disbelief that he was telling us the first day we met. He recalls that day. He plans to commit suicide. So he took out the book from the school's locker so that his mother would not have to come after the store. He looked at me and smiled a little with that. "Thank you for helping me survive. My friend helped me out of doing what I could not say. "

He then told us about his weakest moments. Everyone sat quietly, listening to him say enough, he finished, everyone sighed and admired him.

I saw his parents turned to me and sent a smile of thanks to me. That day was one of my happiest days.

Do not think that helping others is a bit of a problem. Just smile You can change the life of one person to be good or bad. God sends us to meet each other so we can get something from each other. Help And God will give you pleasure.

Source: facebook of Mr.Banjong Binkason  Santichon Islamic Foundation
https://www.facebook.com/Banjong.Binkason