บรรจง บินกาซัน
วันที่ 11 กันยายน ผ่านไปแล้วเป็นปีที่ 15 มันเป็นวันสำคัญวันหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมจะไม่ให้วันที่ 11 กันยายนของทุกปีผ่านไปโดยไม่พูดอะไรเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นและเพื่อเตือนพี่น้องชาวโลกให้ระวังหายนะภัยใหญ่หลวงที่จะตามมา เพราะผมถือว่าเหตุการณ์วันนั้นเป็นการจุดชนวนสงครามโลกครั้งที่สาม
ในตอนเป็นเด็ก ผมชื่นชอบการดูภาพยนตร์คาวบอยและภาพยนตร์สงครามซึ่งส่วนใหญ่มาจากฮอลลีวูดแหล่งมายาที่ใหญที่สุดในโลก ด้วยการเสพภาพยนตร์เหล่านี้ในวัยเด็กทำให้ผมและเพื่อนอีกหลายคนมองฝรั่งเป็นฮีโร่จนหลงเอาใจช่วยฝรั่งผิวขาวที่ไปเข่นฆ่าชาวอินเดียนแดงเจ้าของแผ่นดินเดิมในทวีปอเมริกา
แต่เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ในช่วงที่มีการรณรงค์ต้าน “ภัยขาว” ทำให้ผมมีความคิดเปลี่ยนไปในทางตรงข้ามกับเมื่อตอนเป็นเด็ก เพราะผมได้รับข้อมูลข่าวสารอีกด้านหนึ่งที่เจาะลึกจากรุ่นพี่และนักวิชาการที่ถูกเรียกว่าหัวเอียงซ้าย ประกอบกับมีวุฒิภาวะเพิ่มขึ้น ผมจึงเริ่มใช้ตาสองข้างมองและใช้หูสองข้างฟัง หลังจากนั้นก็ใช้สมองที่อยู่ตรงกลางชั่งน้ำหนักข้อมูลที่ได้รับ นับแต่นั้นมา ความรู้สึกเกลียดชังนโยบายรุกรานของชาติตะวันตกก็เกิดขึ้น
ในเวลานั้น สหรัฐอเมริกาทำสงครามรุกรานเวียตนามทั้งๆที่เวียต นามไม่เคยไปรุกรานสหรัฐอเมริกา แต่รัฐบาลสหรัฐกลับส่งทหารและอาวุธไปเข่นฆ่าชีวิตผู้คนและบ้านเรือนของชาวเวียตนามอย่างเหี้ยมโหดโดยอ้างเหตุผลว่า “เพื่อสกัดกั้นการแพร่ขยายของลัทธิคอมมิวนิสต์”
ลัทธิคอมมิวนิสต์ถูกสร้างขึ้นโดยชาวตะวันตกและถูกชาติมหาอำนาจตะวันตกเอามาแต่งแต้มเติมสีให้ดูน่ากลัวขึ้น หลังจากนั้นก็เอาเสื้อคลุมคอมมิวนิสต์ไปใส่ให้ชาติที่ตัวเองต้องการครอบครองหรือทำลาย เพื่อเป็นเหตุผลสำหรับการโจมตีและยึดครอง ในรั้วธรรมศาสตร์มีตำราและงานเขียนมากมายที่บอกให้รู้ว่าสงครามที่ชาติมหาอำนาจอย่างสหรัฐเป็นผู้นำทำให้สหรัฐมีความมั่งคั่งจากการขายอาวุธที่กระตุ้นให้เกิดการจ้างงานในประเทศอย่างมหาศาล
สหรัฐอเมริกาในจินตภาพของผมในเวลานั้นจึงเหมือนกับต้นไม้ใหญ่ที่มีรากชอนไชไปดูดเลือดและทรัพยากรในแผ่นดินทั่วโลกมาเลี้ยงลำต้น
คืนวันที่ 11 กันยายน 2001 ผมได้ยินข่าวตึกเวิร์ลเทรด เซนเตอร์ กลางกรุงนิวยอร์คถูกเครื่องบินสองลำพุ่งชนจนตึกถล่ม ด้วยความอคติต่อรัฐบาลสหรัฐ ผมรู้สึกสะใจที่สหรัฐโดนตอบโต้และคิดว่าชาวอเมริกันคงจะคิดได้บ้างว่าเมื่อชาติของตัวเองถูกโจมตีจะมีความรู้สึกอย่างไร
สำนักข่าวยักษ์ใหญ่ของตะวันตก ซีเอ็นเอ็นและบีบีซี นำภาพตึกเวิร์ลเทรดถูกเครื่องบินสองลำพุ่งชนมาแช่อยู่บนจอทีวีทั่วโลกอยู่หลายวันและเริ่มมีข่าวค่อยๆถูกปล่อยออกมาว่าผู้อยู่เบื้องหลังการโจมตีตึกเวิร์ลเทรดเซนเตอร์ครั้งนี้คืออุซามะฮ์ บินลาดิน ผู้นำลัทธิก่อการร้าย
การแช่ภาพตึกเวิร์ลเทรดเซนเตอร์ถูกถล่มในมุมต่างๆอยู่หลายวันทำให้ผมได้มีโอกาสดูภาพอย่างวิเคราะห์ซึ่งทำให้ความสะใจของผมเปลี่ยนเป็นความสงสัยและมีคำถามติดตามมาหลายประเด็น เช่น ภาพเครื่องบินพุ่งชนตึกในมุมต่างๆทำไมจึงนิ่งเหมือนกับมีการตั้งกล้องบันทึกภาพเตรียมไว้? ภาพคนที่ตกลงมาจากตึกในสภาพตัวตรงแนวดิ่งเป็นสิ่งผิดวิสัยของคนตกตึก? เป็นไปได้อย่างไรที่ตึกคอนกรีตที่มีเสาเป็นเหล็กกล้าโดนเครื่องบินชนในส่วนบนจะถล่มลงมาเหมือนกับถูกช่างรับเหมาวางระเบิดไว้? ทำไม่เครื่องบินพุ่งชนอาคารสองหลัง แต่หลังจากนั้น ยังมีอาคารหลังที่สามถล่มลงมาในลักษณะเดียวกันโดยที่ไม่ได้ถูกเครื่องบินพุ่งชน หลังจากตึกถล่ม ไม่มีใครพบซากส่วนของเครื่องบินสองลำที่พุ่งชนตึก แต่กลับพบพาสปอร์ตของชาวอาหรับบนเครื่องบินลำนั้น และอื่นๆ
การสอบสวนสาเหตุยังไม่ทันได้เริ่ม ผมก็ได้เห็นภาพประธานาธิบดียอร์จ ดับเบิลยู บุชออกมาแถลงข่าวผ่านสื่อทั่วโลกซึ่งผมยังจำคำพูดได้จนถึงทุกวันนี้ว่า “ถ้าเราไม่สามารถเอาตัวอุซามะฮ์ บินลาดินมารับความยุติธรรมในสหรัฐอเมริกาได้ เราจำเป็นต้องเอาความยุติธรรมไปให้พวกเขา”
หลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน รัฐบาลสหรัฐก็เอาความยุติธรรมใส่เรือบรรทุกเครื่องบิน เรือรบและเครื่องบินไปให้ผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ก่อการร้ายในอาฟกานิสถาน ตามมาด้วยอิรักและลิเบีย
แต่ผู้ได้รับความยุติธรรมกลับไม่ใช่อุซามะฮ์ บินลาดิน หากแต่เป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ ผู้หญิง คนแก่และเด็กไร้เดียงสานับแสนคนที่ต้องเสียชีวิตและพิการ
ลัทธิคอมมิวนิสต์ไม่อาจถูกนำมาใช้เป็นเหตุผลในการรุกรานโจมตีประเทศมุสลิมเหมือนในเวียตนามเพราะประเทศมุสลิมไม่สามารถรับลัทธิคอมมิวนิสต์ที่ปฏิเสธพระเจ้าได้ ลัทธิก่อการร้ายจึงถูกสร้างขึ้นมาแทนเพื่อตอบสนองนโยบายรุกรานของชาติตะวันตก
สงครามครูเสดเกิดขึ้นโดยชาติตะวันตกยกทัพมารุกรานชาติมุสลิมเป็นเวลานานนับร้อยปีในขณะที่ยังไม่มีสหรัฐอเมริกา แต่สงครามครูเสดยุคใหม่ สหรัฐเป็นผู้นำชาติตะวันตกรุกรานชาติมุสลิมตั้งแต่เหตุการณ์ถล่มตึกเวิร์ลเทรด เซนเตอร์ เป็นต้นมา
ที่มา : facebook ของอาจารย์บรรจง บินกาซัน มูลนิธิสันติชน
https://www.facebook.com/Banjong.Binkason
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น