โดย บรรจง บินกาซัน
ผมได้รับการ์ดเชิญให้ไปงานเลี้ยงงานหนึ่ง ในการ์ดนั้นระบุไว้ด้วยว่า “แต่งกายสุภาพ”
สำหรับผู้ชายแล้วไม่ค่อยมีปัญหาในเรื่องการแต่งกายตามคำขอร้องของผู้จัดงานเท่าใดนัก เพราะอย่างน้อยที่สุด เสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงขายาวและรองเท้าหนังหุ้มส้นก็ถือเป็นมาตรฐานของความสุภาพแล้ว ถ้าจะให้ดูเท่ไปกว่านั้นก็ผูกเนคไทอีกเส้นหนึ่ง แต่ถ้าจะให้ดูภูมิฐานด้วยก็ใส่สูททับเข้าไปก็ถือว่าถึงที่สุดแล้วสำหรับการแต่งกายสำหรับผู้ชาย ใครใส่ชุดลิเกราคาแพงกว่าสูทไปก็จะถูกมองว่าเป็นไอ้บ้า ไม่รู้จักกาละเทศ
แต่สำหรับการแต่งกายของผู้หญิงนั้น ผมไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาเป็นมาตรฐานในการวัด“ความสุภาพ” เพราะบางคนใส่กระโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นไปเป็นคืบแถมผ่าข้างกระโปรงขึ้นไปอีกหกนิ้ว เวลานั่งก็ต้องคอยดึงชายกระโปรงจนเสียบุคลิก บางคนใส่กระโปรงยาว แต่ผ่าข้างเกือบถึงสะโพกและส่วนบนเป็นเสื้อเกาะอกหรือไม่ก็สายเดี่ยวเปิดแผ่นอกอล่างฉ่าง บางคนก็ใส่เสื้อที่ตัดด้วยผ้าบางจนเห็นเนื้อหนังพังผืดอยู่ข้างใน ส่วนคุณนายมีอายุบางคนที่ไม่มีอะไรให้พวกวัยหนุ่มหรือวัยกลับได้ลุ้นแล้วก็ยังอุตส่าห์ใส่เสื้อคอลึกเผื่อว่าจะมีทารกในงานได้ลุ้นกัน ยังมีอื่นๆมากไปกว่านี้อีกสารพัดครับ
สำหรับอิสลาม มาตรฐานการแต่งกายสำหรับผู้หญิงมุสลิมนั้นชัดเจนแล้วครับ คือ อย่างน้อยที่สุดก็ปกปิดทุกส่วนของร่างกาย ยกเว้นใบหน้าและมือ
ที่ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะว่าในการดำเนินชีวิตของมนุษย์เราต้องมีมาตรฐานครับ และวัตถุประสงค์ของการมีมาตรฐานก็คือ ประการแรก อย่างน้อยที่สุดเพื่อให้รู้ถึงปริมาณและคุณภาพของสิ่งต่างๆที่เราจะต้องเกี่ยวข้อง ประการที่สองก็คือ เพื่อความยุติธรรมในการแลกเปลี่ยน และประการที่สามก็คือเพื่อคุณภาพชีวิตที่ดี
ลองนึกดูเอาก็แล้วกันว่าถ้าเราไปซื้อขายสินค้าโดยผู้ซื้อและผู้ขายต่างเอาความรู้สึกของตัวเองเป็นมาตรฐานในการชั่งน้ำหนัก หรือเอาคืบเอาศอกของตัวเองเป็นมาตรฐานในการวัดความยาวแล้ว การซื้อขายแลกเปลี่ยนก็ย่อมไม่มีความยุติธรรมอย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้ โลกจึงได้มีการกำหนดมาตรฐานการชั่งตวงวัดไว้เป็นเกณฑ์สำหรับใช้ทั่วทั้งโลก เช่น 1 กิโลกรัมเท่ากับน้ำหนักของน้ำ 1,000 ซี.ซี.ในอุณหภูมิ 4 องศาเซนติเกรด เป็นต้น ส่วนคุณภาพภายในของสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาหรือชั่งตวงได้นั้น เราก็มีมาตรฐาน อ.ย.เป็นตัวกำหนด นอกจากนี้แล้ว ปัจจุบันเราก็ยังมีมาตรฐาน ไอ.เอส.โอ. เพื่อกำหนดคุณสมบัติและมาตรฐานของหน่วยงานและสถานบริการต่างๆไว้ด้วย ทั้งนี้เพื่อให้หน่วยงานเหล่านั้นได้ปรับปรุงกิจการของตนให้ดีขึ้น
แต่เป็นเรื่องน่าแปลกที่สังคมส่วนใหญ่ในโลกกลับไม่คิดคำนึงถึงมาตรฐานทางศีลธรรมหรือจริยธรรมที่จะเป็นมาตรฐานกำหนดว่าอะไรผิดอะไรถูก อะไรดีอะไรชั่วซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับการดำรงชีวิตที่ดีด้วยเช่นกัน และดูเหมือนว่าจะสำคัญยิ่งกว่ามาตรฐานทางวัตถุดังกล่าวเสียด้วยซ้ำ
อาจจะมีบางคนแย้งว่าจะเอามาตรฐานศีลธรรมมาจากไหน? ในเมืองไทยก็ศีลห้าไงครับ แต่กระนั้นก็ตาม การมีมาตรฐานอย่างเดียวนั้นยังไม่เป็นการเพียงพอ เพราะการจะรักษามาตรฐานไว้ สังคมจะต้องมีหน่วยงานคอยตรวจสอบและรักษามาตรฐานนั้นด้วย อย่างเช่น กรมการค้าภายในคอยตรวจสอบมาตรฐานการชั่งตัววัด อ.ย.คอยเฝ้าตรวจสอบคุณภาพและรักษามาตรฐานของสินค้า เป็นต้น แต่ถ้าหากเราจะใช้คำสอนของศาสนาเป็นมาตรฐานสำหรับตรวจสอบมาตรฐานทางศีลธรรมและจริยธรรม เราจะใช้สถาบันใดเป็นตัวควบคุมมาตรฐานและขจัดสิ่งที่ผิดมาตรฐานทางศีลธรรม ? คงไม่ใช่พระสงฆ์แน่นอน เพราะสถาบันสงฆ์ไม่มีอำนาจ ดังนั้น หน้าที่นี้จึงต้องเป็นของรัฐบาลและรัฐสภาผู้มีอำนาจในเรื่องนี้อย่างปฏิเสธไม่ได้
ก่อนหน้านี้ มีการพบว่าการทำนากุ้งในนาข้าวจะสร้างความเสียหายให้แก่ผืนนาที่ปลูกข้าว รัฐบาลจึงได้ออกคำสั่งให้เลิกทำนากุ้งในนาข้าว เมื่อกรมส่งเสริมและรักษาสิ่งแวดล้อมพบว่าการปล่อยน้ำหรือควันพิษออกสู่แม่น้ำลำคลองและอากาศจะก่อให้เกิดมลภาวะที่เป็นอันตรายต่อประชาชน กระทรวงอุตสาหกรรมจึงดำเนินมาตรการแก้ปัญหาต่างๆในเรื่องนี้ แต่เมื่อเป็นที่รู้กันดีว่าสุรา การพนัน การผิดประเวณีเป็นที่มาของอาชญากรรม ความรุนแรงและโรคร้ายในสังคม รัฐบาลกลับไม่มีหน่วยงานใดคอยควบคุมหรือกำจัดสิ่งเหล่านี้ แต่กลับออกมาสิ่งเสริมสนับสนุนด้วยคำพูดเดิมๆทั้งในยามเศรษฐกิจมั่งคั่งและตกต่ำว่า “เพื่อเป็นการส่งเสริมการท่องเที่ยว” หรือ “เพื่อเป็นการสร้างรายได้ให้ประชาชนและรัฐบาล”
เมื่อไม่มีอะไรมาเป็นควบคุมโรคร้ายทางศีลธรรมในสังคมและโรคร้ายนั้นกลับได้รับการส่งเสริมจากรัฐบาล สื่อมวลชนทั้งหลายจึงกลายเป็นพาหะนำโรคร้ายทางศีลธรรมออกไปแพร่ระบาดในหมู่ประชาชนอย่างกว้างขวางอีกด้วย แต่ที่น่าห่วงและเป็นอันตรายอย่างยิ่งก็คือการเผยแพร่สิ่งเลวร้ายผ่านสื่อแขนงต่างๆทุกวันจะทำให้เยาวชนคนรุ่นหลังชินชากับความเลวร้ายนั้นและจะยอมรับความเลวร้ายนั้นเป็นเรื่องธรรมดาหรือเป็นเรื่องดีในที่สุด
อยากจะขอร้องผู้อ่านสละเวลาและเงินเพียงเล็กน้อยด้วยการเขียนจดหมายไปติติงหรือให้สติสื่อทั้งหลายกันบ้างครับเพื่อเป็นยับยั้งสิ่งเลวร้ายมิให้แพร่ระบาดออกไปในสังคม อย่าไปหวังรัฐบาลครับ ไม่ว่าชุดไหนมาก็ล้วนไม่มีมาตรฐานในเรื่องนี้ด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะคิดใหม่ทำใหม่อย่างไรก็ไม่เคยมีรัฐบาลชุดไหนคำนึงถึงเรื่องนี้หรอกครับ เพราะขณะนี้ เงินอย่างเดียวเท่านั้นคือมาตรฐาน
ที่มา : facebook ของอาจารย์บรรจง บินกาซัน มูลนิธิสันติชนhttps://www.facebook.com/Banjong.Binkason
| | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |
[ Translate by Google Translate ]
Moral Standards: Standards are being destroyed.
By Banjong Binkasan
I received an invitation to a party. The card also states that "Dress politely"
For men, it's not much of a problem to dress according to the organizer's request. because at least long sleeve shirt Long pants and leather shoes are now the standard of politeness. To make it look cooler, tie another tie. But if you want to look dignified with a suit over it, it's considered the ultimate dress for men. Anyone who wears a Li-kae dress that is more expensive than a suit will be seen as an idiot. don't know the time
But for the dress of the woman I don't know what to use as a standard to measure “politeness” because some people wear miniskirts a whole inch above their knees and cut six inches up the sides of their skirts. When sitting, I have to keep pulling the hem of the skirt until it loses its personality. Some people wear long skirts But the side cuts almost to the hips and the top is a strapless shirt or a single strap that opens the chest. Some even wore shirts so thin they could see the fascia within. As for Mrs. there are some old ladies who have nothing for the young or old to win and still try to wear a deep neck shirt in case there is a baby at the event to win. There are many more things than this.
In Islam, the dress standard for Muslim women is clear, that is, at least covering the entire body. except face and hands
I say this because in our human life we have to have standards. And the purpose of standardization is, first of all, at least to know the quantity and quality of the things that we have to deal with. The second is for fair exchange And the third is for a good quality of life.
Let's just imagine if we were to trade with buyers and sellers taking their own feelings as the benchmark for weighing. Or take your own elbow as a standard to measure length For example, one kilogram equals the weight of 1000 cc of water at a temperature of 4 degrees centigrade, for example. As for the intrinsic qualities of things that cannot be seen with the eyes or measured, we have standard The FDA is determined In addition At present, we also have I.S.O. standards to define the qualifications and standards of various agencies and services. This is to allow those agencies to improve their business better.
But it is strange that most of the world's societies do not consider the moral or ethical standards that determine what is right and what is right. What is good and what is bad are also important factors for living a good life. And it seems to be even more important than such material standards.
Some may argue, where does the moral standard come from? In Thailand, there are five precepts. but nevertheless Standards alone are not enough. because to maintain the standard Society must have an agency to monitor and maintain that standard as well, such as the Department of Internal Trade to check the standard of measurement. The FDA monitors the quality and maintains the standards of the products, etc. But if we are to use religious teachings as a standard for checking moral and ethical standards. What institutions will we use to regulate standards and eliminate those that violate moral standards? Certainly not a monk. Because the Sangha has no power, so this duty must be undeniably the government and parliament who have the power in this regard.
Previously, shrimp farming in rice fields had been found to damage rice fields. The government therefore issued an order to stop farming shrimp in the rice fields. When the Department of Environmental Promotion and Conservation found that releasing water or toxic fumes into rivers, canals and air will cause pollution that is harmful to people. The Ministry of Industry has taken measures to solve various problems in this matter. But when it became known that alcohol, gambling and fornication were the source of crime. violence and disease in society Instead, the government has no agency to control or eliminate these things. But instead came out to support with the same words, both when the economy was prosperous and depressed. “To promote tourism” or “to generate income for the people and the government”
When there is nothing to control the moral disease in society and the disease is promoted by the government. As a result, the mass media became a carrier of a moral disease that spread widely among the people. But the most worrying and dangerous thing is that the daily spreading of bad things through the media will make the younger generations get used to it and accept it as a normal thing or a good thing. the most
I would like to ask readers to take a little time and money by writing a letter to criticize or give some awareness to the media in order to prevent bad things from spreading in society. Do not expect the government No matter which set comes, there is no standard in this regard at all. No matter how you rethink or do something new, no government has taken this into account because at the moment, the only money is the standard.
Source: facebook of Mr.Banjong Binkason Santichon Islamic Foundationhttps://www.facebook.com/Banjong.Binkason
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น